پناه بر خدا و حجتش

﴿ وَ اِذِ اعْتَزَلْتُمُوهُمْ وَ ما یعْبُدُونَ اِلَّا اللهَ فَأْوُوا اِلَى الْکهْفِ ینْشُرْ لَکمْ رَبُّکمْ مِنْ رَحْمَتِهِ... ﴾ به کهف پناه �برید! سال�ها پیش، دقیانوسِ خون�ریز و مردانی حق�پرست! سالیانی بس دور حکم�رانی دقیانوس نام، بر مردمانی ستم�دیده حکومت می�کرد و خود را خدا می�دانست. او مردم را وادار می�کرد تا وی را هم�چون خدا پرستش کنند. در همین زمان تاریک و خفقان بار، مردانی با هم یک�دل شدند که تنها باید پروردگار یکتا را پرستید. اینان به غاری پناه بردند تا از گزند دقیانوس در امان باشند و رحمت خدا نصیبشان شود. حال چندین سال است که این ماجرا به تاریخ پیوسته، خاک دقیانوس را بلعیده و مردان کهف هم�چنان منتظرند. دقیانوس مُرد؛ اما اغواکننده�ی دقیانوس و دقیانوسیان زنده است. این موجودِ اغواگر، شیطان است؛ رانده شده�ی درگاه الاهی؛ همان که مدام در کارِ گم�راه نمودن انسان�هاست. به راستی شیطان کیست؟ چه می�کند؟ و چگونه در طول تاریخ، انسان�ها را به بازی گرفته�است؟ او کیست که خداوند در قرآن، این چنین ما را از او می�ترساند و بدین�گونه دشمنی�اش را با بشر شرح می�دهد؟ شیطان یکی از عجیب�ترین مخلوقات است. او در اثر هزاران سال عبادت پروردگار، به درجات بالا دست یافت؛ اما ناگاه با یک نافرمانی از عرش خداوند بیرون شد و عهد کرد تا روز رستاخیز هر چه در توان دارد به�کار بندد تا آدم و فرزندان آدم را از راه مستقیم منحرف کند. عجب عهدی! شاید پایدار�ترین پیمان�ها، همین عهد شیطان باشد که از پسِ سال�ها جهان را دگر�گون ساخته است! اما عجیب�تر این�که ما انسان�ها، نسبت به این دشمنِ قوی غافل�ایم و این، خود زیرکانه�ترین فریب و حربه�ی شیطان است! او خود را برای بشر ناتوان و ضعیف نشان می�دهد و با کوچک جلوه دادنِ خود، به آسانی در انسان نفوذ می-کند. کار شیطان این است که شهوات پست دنیوی را در دلِ انسان زینت می��دهد و به این ترتیب، بدون آن�که انسان متوجه شود، افسارش را به دست می�گیرد و به جهت دل�خواه خود می�کشد. شیطان از معدود مخلوقاتی است که قادر است در فکر و ذهن انسان نفوذ کند و او را با وعده�های دروغین فریب دهد. بدون شک، همین قدرت نفوذ اوست که به شدت این دشمن عجیب را خطرناک کرده است. قرآن در مورد او می�فرماید: ﴿ (ای مردم!) شیطان دشمن شماست؛ پس او را به دشمنی گیرید. ﴾ دردِ بی�درمان ِما، بی�توجهی به همین کلام پروردگار است. ای انسان! چرا شیطان را دشمن نمی��دانی و بدین شکل او را ضعیف می�پنداری؟ انسان اگر به خود وانهاده شود، بی شک در مقابل شیطان، در جنگی نابرابر قرار گرفته و در قبال این موجود قوی، توانِ مقابله ندارد. انسانِ بی�سلاح و سپر، همان�گونه که تا به حال در طول تاریخ گرفتار شده، در برابر شیطان مغلوب و درمانده خواهد شد. اما پروردگار مهربان که واقف بر این عجز بشری است، انسان�ها را بی�حفاظ و پناه رها نکرده تا در این پیکار بازنده باشند. ﴿ و آن هنگام که از آنان و آن چه جز خدا می�پرستند کناره گرفتید؛ پس به کهف (غار) پناه برید تا خداوند از رحمتش بر شما فرود ریزد...﴾ خداوند کریم برای حفاظت انسان از شرّ دقیانوس، کهف(= پناهگاهی) قرار داده، به انسان فرمان می دهد که در کهفِ خداوندی پنهان شو. اما کهف چیست؟ آیا کهف تنها غاری تنگ و تاریک است؟ آیا سخن قرآن تنها به این معناست؟ مگر می-شود غار و کهفِ پناه�جویان از دستِ شیطان تنها یک غار در دل کوه باشد؟! امام رضا علیه�السلام فرموده�اند: � ما کهفِ شما هستیم؛ همانند غارِ اصحاب کهف.� آری! خاندان پیامبر در همه�ی زمان�ها پناهگاه خداوند می باشند و برای رهایی از شیطان، بهترین پناهگاه، حجت خداوند است. این مژده برای کسانی است که می�خواهند از آلودگی گناه در امان باشند. بشر می�خواهد پاک بماند؛ از آلودگی گناه، از زشتی�ها، از بدی�ها؛ اما دشمنی آشکار همواره بر سرِ راهِ بشر نشسته است؛ ابلیس. آن قدر در دلِ او وسوسه می�کند تا او را به سوی گناه بکشاند... اما این�جا، در همین نزدیکی�ها، پناهگاهی است؛ کهفی که قرآن دستور داده به آن پناه برید تا رحمت خدا شامل حالتان شود. پناهگاه محکم، دژِ استوار، محلّ امان، سرچشمه�ی خیرات؛ یعنی امام زمان علیه�السلام ... پس باید دست بر�داشت و به امام زمان علیه�السلام توسل جست و از او مدد گرفت؛ چرا که بر اساس قرآن و روایات، تنها راه مقابله با شیطان همین است. نکند ماه رمضان بگذرد و باز شیطان از غل و زنجیر، رها شود و دوباره نکبت گناه بر وجودمان سایه افکند ... اما نه! در همه�ی ماه�ها و در طول سال، خدا پناهگاهی قرار داده تا به او پناه بریم و از آلودگی�ها پاک بمانیم. این پناهگاه، حضرت مهدی علیه�السلام است؛ پس بیایید بگوییم: یا صاحب الزمان! دوری از گناه بر ما سخت است؛ ای پناهگاهِ خدا! تو ما را از شرّ شیطان و گناهان نجات ده!