سایت های دوست یابی و همسر یابی

 
مردها درسایت همسریابی دنبال چه هستند؟

آنقدر سماجت به خرج دهی که شماره تلفنش را بگیری و آنقدر مزاحمش شوی و زبان 
بریزی تا نرم شود و بگوید بیا از من خواستگاری کن. نه! در مورد دخترها وضع 
فرق می‌کند. آن‌ها باید بنشینند و ببینندکی‌سراغشان می‌آید و آن وقت تازه 
وقتی کسی پیدا شد ترس وجودشان را فرا می‌گیرد که این آدم خوب است یا نه.

زمانی كه اوضاع اینچنین شد، گزینه‌های دیگری مثل انتخاب همسر به صورت 
اینترنتی و واسطه مراکز ازدواج پیش می‌آید. دو تا آدم غریبه مقابل هم قرار 
می‌گیرند و آن وقت می‌بینی یکی بددهن است و یکی بی کاره، یکی فرصت‌طلب است 
و دیگری هوس باز. این یکی زن دارد و مخفی کرده و آن یکی اعتیاد دارد.
ازدواج اینترنتی

می‌بینید که کار برای دخترها خیلی سخت‌تر است، اما پسرها فقط ممکن است به 
خاطر اینکه یک دختر قبلاً نامزد داشته از ازدواج با او منصرف شوند. این برای 
یک دختر عیب بزرگی است. در حالی که آن‌ها خود با عیب‌هایی خیلی بزرگ‌تر با 
اعتماد به نفس قدم پیش می‌گذارند و انتخاب می‌کنند.

بله، حق انتخاب دادن از طریق سایت‌های همسریابی برای دختران یک فرصت و 
امکان بزرگ است اما فقط یک فرصت خوب برای انتخاب و اغلب انصراف!

آنچه خواندید از تجربه‌های یک دختر مجرد بود که تاکنون از طریق اینترنت و 
سایت‌های همسریابی سه انتخاب داشته و همه موارد نامناسبی بوده‌اند.

از ایده‌آل تا واقعیت

 دنیای مجازی علاوه 
بر اطلاعات با ارزشی که منتشر می‌کند محلی برای بروز دو چیز است؛ خود کتمان 
شده و پنهان و خود آرمانی و دست‌نیافتنی برخی کاربران.

به همین دلیل شخصیت مجازی که افراد از خود در اینترنت تصویر می‌کنند خصوصاً 
در چت روم‌ها و سایت‌های دوست‌یابی قابل اعتماد نیست تا بتوان با اتکا به 
آن یک ارتباط روشن و شفاف و انسانی را شکل داد.

 اولین و مهم‌ترین سطح ارتباط  برخورد چهره به چهره . چیزی که 
می‌تواند هنگام راستگویی یا دروغ گویی زبان بدن شما را آشکار کند. وقتی 
خجالت می‌کشید، از دروغ گفتن دست‌پاچه می‌شوید، غافلگیر می‌شوید یا در اثر 
یک مشکل از نظر جسمی دگرگون می‌شوید همه زیر نظر طرف مقابل است، اما در 
محیط اینترنتی ممکن است کسی نحیف و شکننده باشد و بگوید که قهرمان بدن سازی 
است.

کسی در اوج خماری لاف سلامت و پاکی بزند و مرد و زن متأهل ادعای تجرد کنند. 
همه چیز در یک ارتباط مجازی امکان‌پذیر است، زیرا شما تنها تصویری مجازی از 
شخص دارید، نه خود او را.

در حالی که وقتی آشنایی از طریق دوستان، آشنایان و همکاران و اقوام صورت 
می‌گیرد این فرصت وجود دارد که رفتارها و کنش‌ها و واکنش‌های طبیعی شخص را 
مورد بررسی قرار دهید و حداقل در مورد خصوصیات ظاهری آن‌ها اطلاعات درستی 
داشته باشید.
واقعیت‌هایی كه مجازی‌اند

 در مورد مسائل اجتماعی نمی‌شود کلی‌گویی کرد و یقیناً 
کسانی هستند که دوستی یا ازدواج موفقی از طریق اینترنت داشته‌اند و آن 
مربوط به افرادی است که از خود واقعی خویش راضی هستند و آن را کتمان یا با 
شخصیت مجازی عوض نمی‌کنند. آنان با نام واقعی خود را معرفی می‌کنند، گاه 
عکس خود را منتشر می‌کنند، اهداف واقعی خود را از آشنایی ابراز می‌کنند و صادقانه با طرف مقابل برخوردمی‌کند
بسیاری از دختر، پسرها در حال حاضر این راه را بهترین راه برای دوست شدن می 
دانند و نظرات اطرافیان، دوست و آشنا را كاملا رد می كنند، نظر شما در این 
مورد چیست؟